تجلی چین در شعر فارسی از قرن 4 هجری قمری تا قرن 9 هجری قمری با رویکرد به آثاری چون شاهنامه فردوسی، منطق الطیر عطار، مثنوی مولوی، دیوان حافظ و نظامی

«چین» در ادبیات فارسی با بسامد بالا و در معانی قاموسی و مجازی کاربرد بسیار دارد. سیر مفهوم «چین» در ادبیات فارسی از ابتدای قرن چهارم تا اوایل قرن نهم که محدوده ی دامنه ی تحقیق این پایان نامه می باشد سیری است از صورت به معنا و از قاموس به مجاز. «چین» در ادبیات فارسی ابتدا به معنای کشور «چین» و رفته رفته به معنای دورترین نقطه و سرانجام سرزمین صورت و مجاز از دنیای مادی کاربرد پیدا کرده است. این پایان نامه تشکیل شده از پنج فصل ویک مقدمه وفصل اول ان پروپوزال است وفصل دوم تعزیف ها ومفاهیم است که متشکل از دو بخش روابط ایران و چین وتوضیح خصوصیات جغرافیایی وفصل سوم که عمده این پایان نامه راتشکیل می دهد شاهد مثال های شعری شاعرانی است که درین پایان نامه امده است وفصل چهارم از چهار بخش تشکیل شده است که بخش اول خصوصیات سبکی شاعران مورد نظر است است که با شاهد مثال هایی توضیح داده شده است در بخش دوم همین فصل امارگیری هر دیوان است در بخش سوم اما رابیاتی کشورهایی است که با چین امده است ودر بخش چهارم خصوصیات ونکات مخصوص هر دیوان است. در فصل پنجم که فصل نتیجه گیری است از پنج بخش تشکیل شده است که بخش اول روابط ایران و چین توضیح داده شده است ودر بخش دوم طولانی ودور بودن روابط ایران و چین است در بخش سوم سیر چین در شعر فارسی است ودر بخش چهارم امار و خصوصیات هر دیوان ودر بخش پنجم خصوصیات ونکات مربوط به هر دیوان و مجموعه شعری.